Ulga rehabilitacyjna przy zeznaniu podatkowym PIT
Podatnicy mogą korzystać z ulgi rehabilitacyjnej, dzięki której odliczyć od dochodu można sumę wydatków poniesionych w danym roku na cele rehabilitacyjne i podobne związane z ułatwieniem czynności życiowych. Prawo do ulgi przysługuje osobie niepełnosprawnej lub osobie, która utrzymywała w danym roku osobę niepełnosprawną.
Zgodnie z przepisami, jako niepełnosprawne uznaje się osoby posiadające orzeczenie o jednym z trzech stopni niepełnosprawności lub którym wydano decyzję o przyznaniu renty.
Polskie prawo przewiduje dwa rodzaje odliczeń:
- nielimitowane (konieczne jest udowodnienie poniesienia wydatków),
- limitowane kwotowo (przysługują do określonej wartości).
Do wydatków limitowanych zaliczane są:
- opłacenie przewodnika osoby niewidomej (I lub II grupa inwalidzka) i osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu (I grupa) – limit wynosi 2 280 zł,
- utrzymanie psa asystującego dla osoby niewidomej lub niedowidzącej (I lub II grupa) i osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu (I grupa) – limit wynosi 2 280 zł,
- wydatki na samochód (związane z przewozem na konieczne zabiegi itp.) dla osoby niepełnosprawnej (I lub II grupa) lub podatnika utrzymującego taką osobę – limit wynosi 2 280 zł.
Do wydatków limitowanych i nieograniczonych limitem nie zalicza się zakupu lekarstw. Odliczenie na leki przysługuje tylko wobec różnicy między faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą wynoszącą 100 zł. Podstawą jest w tym przypadku pisemne zalecenie lekarza (np. recepta czy karta pacjenta) i faktura lub inne potwierdzenie poniesienia wydatku (pod uwagę nie bierze się paragonów z apteki). Rozliczenia za leki dokonuje się według równania: kwota wydatkowana minus 100 zł = kwota odliczenia.
Odliczeniu podlegają także wydatki na utrzymanie psa przewodnika – takie zwierzę musi posiadać status psa asystującego. Jeżeli nie posiada odpowiedniego certyfikatu, to odliczenie nie przysługuje.
W zeznaniu podatkowym nie można natomiast odliczyć wydatków, które zostały sfinansowane lub dofinansowane z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych czy też zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Jeżeli dany wydatek był sfinansowany z takiego źródła, to odliczyć można jedynie pozostałą część (różnicę między poniesionymi wydatkami a sumą dofinansowania).
Ulgę rehabilitacyjną należy wykazać w załączniku PIT/O oraz na formularzu PIT-37, PIT-36 lub PIT-28. Wszystkie wymienione formularze najszybciej jest wypełnić przez internet.
Ulga rehabilitacyjna – na co możliwa
Jako wydatki na cele rehabilitacyjne i wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych uznawane są te poniesione na:
1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatny pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatny pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
8. utrzymanie przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia,
12. leki, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo, w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy wydatkami faktycznie poniesionymi w danym miesiącu a kwotą 100 zł,
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi niż karetka środkami transportu,
14. używanie samochodu osobowego – stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16. roku życia – na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, zakładach rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia.
Przeczytaj o zmianach w uldze rehabilitacyjnej w 2018 roku.
